مجلس که قرار بود اقتدار خود را نشان دهد و شکستن تابوی سوال از رییس جمهور را سند افتخارش می دانست ، امروز در جلسه سوال نمایندگان به جلسه خنده و شادی بدل شد و پیش پیش به استقبال سیزده بدر رفت ! احمدی نژاد برای پاسخ به هر سوالی، این نکته که "نزدیک عید است و باید شاد بود" را بیان کرد و ماهرانه ، با شوخی و کنایه چنان خود را از مهلکه رها کرد که گریز از این مشگل ناگزیر برایش چون آب خوردن میسر شد و عمده ی نمایندگان هم بی آنکه ککشان بگزد ، گوش فرا دادند و این خاطره را از خود گذاشتند و گذشتند.
به واقع سوال سخت نبود ، اما پاسخ ها قابل پیش بینی بود ، شاید هر کس اندک آشنایی و شناختی از آقای احمدی نژاد داشت به راحتی می توانست سخنان امروز وی را پیش بینی کند ، چرا که حرفها تازه نبود . اما یک نکته جدید داشت و آن پایین آوردن شأن مجلس بود که نمایندگانش در زمان سخنان دکتر ، بی تفاوت از کنارش گذشتند و پس از آن "من آنم که رستم بود پهلوان " ، جامه به تن می دریدند که به ساحت ما ، نمایندگان مردم ، توهین شده و چنان بباید و چنان بشاید!
رییس جمهور در پایان از نمایندگان خواست انصاف داشته باشند و به پاسخ های مشعشعش نمره ای خوب ( کمتر از بیست نباشد ) بدهند ، آیا مجلس پس از طرح سوال باید نمره می داد ؟ آنهم نمره ی خوب ! بقول دکتر ؟ یا این هم از همان شوخی های خاص بود که برای بی اعتبار نشان دادن مخالفان استفاده می شود؟ اگر باید نمره می داد که ای کاش قانون محملی برای این کار تعیین کرده بود ، لااقل مردم می دانستند نظر غالب نمایندگانشان در مجلس به کدام سمت است و برای آینده خود افقی معقولانه تصویر می کردند و به آمارهای با نرخ رشد اقتصادی برابر با بهترین اقتصاد های جهان دل نمی بستند .
به هر حال باید بدور از تعصب های جناحی و گروهی پذیرفت احمدی نژاد مرد عبور از پیچ هایی است که مین گذاری آن بگونه ای مینیاتوری انجام گرفته و هرکس جز او پس از عبور به پرتگاه رهنمون می شود . اما در میانه ی این کشمکش ها آنکه بیش از همه زیان می بیند ملت است که با این رفتارهای تنش آفرینِ بی انجام احساس نا ایمنی می کند و برای عبور از این وضعیت به هر وسیله ای دست می یازد برای مصون ماندن از خطر و همین جامعه را همواره در حالتی از تنش و ابهام نسبت به آینده و ترس از وضع موجود قرار می دهد.
کاش مجلسی ها و دولت، بجای شاخ و شانه کشیدن های بی علت ، کمی هم به این می اندیشیدند که آنچه بیش از همه مایه نگرانیست آن است که کشور را تا زمانی می توان اداره کرد که مردمش فاسد نشده اند و آن زمانی است که بیکاری نه با آمار که به واقع در آن ریشه کن شود ، رشد اقتصادی نه به زور که به صدق بالا رود ، کشاورزی کشور از این حالت درماندگی درآید ، دولت و دستگاههای ناظر ، نظارتشان را بر اموال ملی چنان دقیق کنند که اختلاس 3000 میلیاردی در آن نه به یک اشتباه که به یک فاجعه خوانده شود و افرادی که وظایف نظارتیشان را در این خصوص انجام نداده اند چونان متهمین به فجایع ملی به شدید ترین و جدی ترین شکل محاکمه شوند و افراد قوی و عادل و بصیر بدون اغماض و تعصبات جناحی بر جای آنان بنشینند و آخر کلام اینکه با مردمشان صادق باشند و خرد در بینش و مدارا در روش و کرامت در منش داشته باشند وگرنه اینکه خود بگوییم و خود بخندیم که فایده ای ندارد. مردم نیازمند تنفسی واقعی اند ، با این تنش های بی مورد آنها را سردرگم نکنیم.
صنعت ، کشاورزی و بنگاههای بازرگانی نیازمند همراهی اند ، نیازمند عبور از وضع موجود به آینده مطلوبی که چشم انداز برایشان نوید داده است. وابستگی به درآمدهای نفتی و نوسان آن در بازارهای جهانی ، نبود بازارهای سرمایه مناسب به منظور انتقال کارآمد پس اندازها به سمت سرمایه گذاری های مولد ، محیط نامناسب برای کسب و کار ، بهره وری پایین ، عدم وجود برنامه ریزی مناسب و تخصیص نامناسب منابع ، بحران آلودگی محیط زیست و تخریب منابع طبیعی ، عدم توجه جدی به بحث آموزش های کوتاه مدت عمومی ، تخصصی و شهروندی ، درد جامعه است و عید و غیر عید و خنده و شوخی بر نمی دارد . سوالات نمایندگان باید پاسخ این ابهامات را در پی می داشت که متاسفانه نه پرسشگر و نه پاسخگو بدان جهت متمایل نشدند.
به هر روی انتظار این است ، که در سال آتی بدون سیاسی کاری و کشمکش های بی ارزش ، مجلس و دولت در کنار هم بجای مچ گیری های بی مورد به یک چیز بیندیشند و آن اعتلای ایران در جهت افق تعیین شده در سند چشم انداز است ، که به فرموده مقام معظم رهبری : "شعار نیست بلکه نقشه ی راه 20 ساله كشور است كه با دقت و با توجه به واقعیات تنظیم شده و باید در همه شرایط مورد توجه كامل باشد."
------------------------------------