چین با پول نفت ایران چه می کند ؟

تحریم ایران فرصت مناسبی برای چین مهیا کرده است، فرصتی که ممکن است به ضرر ایران و به نفع چین تمام می شود .در شرایط تحریم اتکا به کشورهای دیگر همچون سمی کشنده است .و هر چند که در ظاهر و کوتاه مدت هم چون مرهمی عمل می کند ولی هر نوع مرهمی خوب نیست.راستی چین با پول نفت ایران چه می کند ؟
کد خبر: ۲۲۸۵۱۱
تاریخ انتشار: ۰۳ اسفند ۱۳۹۰ - ۱۱:۰۷
تحریم ایران فرصت مناسبی برای چین مهیا کرده است، فرصتی که ممکن است به ضرر ایران و به نفع چین تمام می شود و این، ضرورت وابستگی به از بین بردن تحریم توسط دولت چین را به ما گوشزد می کند. به این معنا که خود باید با تحریم برخورد جدی کنیم نه این متکی به کشورهای دیگر برای رفع مشکل تحریم خود باشیم. چرا که در این صورت بر مشکلات فعلی افزوده شده و هر چند که در ظاهر و کوتاه مدت هم چون مرهمی عمل می کند ولی هر نوع مرهمی خوب نیست. گاهی مواد مخدر را به جای مرهم اشتباه گرفته و نتیجه آن می شود که دشمنان می خواهند.

به گزارش « تابناک » به نقل از دیلی تلگراف، دولت چین به جای پرداخت پول نفت به ایران، معامله تهاتری را برگزیده است، به این معنا که پولی که دولت چین باید برای خرید نفت به ایران پرداخت کند در بانک های خود ذخیره کرده و با این پول کالاها و مواد مورد نیاز ایران را خریداری کرده و به ایران ارسال می کند.

هر چند که این روزنامه انگلیسی این روش را، راه مناسبی برای دور زدن تحریم علیه ایران می خواند ولی به نظر می رسد ادامه این روند، مسیر توسعه یافتگی اقتصاد ایران را مورد خدشه قرار داده و به نفع توسعه یافته تر شدن چین ختم بشود. و این همان چیزی است که تحریم به دنبال آن بود، عقب انداختن اقتصاد ایران در حوزه دانش و تکنولوژی و به تبع آن تولید بومی.

نیروی انسانی، سرمایه، اطلاعات و تکنولوژی چهار سنگ بنا و ابزار اصلی توسعه محسوب می گردد. در این میان انسان از جایگاهی ویژه ای برخوردار است. انسان محور توسعه، هدف توسعه و ابزار اصلی توسعه می باشد.

انسان بدون سرمایه می تواند مطرح باشد. اما سرمایه بدون تعلق به انسان با عدم وجود سرمایه یکی است. اطللاعات ذاتا ماهیتی وابسته به انسان دارد و در نسبت با او تعریف می شود. تکنولوژی چیزی جز حاصل فرآورش اطلاعات و سرمایه توسط استعداد و تلاش انسان نیست.

اگر با این مقدمه کوتاه به روش معامله جدید نگاه کنیم، متوجه می شویم آنچه در داخل به اسم تولید داخلی به فروش می رسد، حاصل سرمایه، اطلاعات، تکنولوژی و نیروی انسانی چینی بوده و نقش ایران تنها خام فروشی بوده است. مسلم است که این روند بر توسعه یافتگی چین افزوده و اقتصاد ایران را روز به روز وابسته تر و ضربه پذیر تر از تحریم می کند.

به نظر می رسد بهتر است ایران به جای اتخاذ این روند در مسیر بهتری سرمایه گذاری کند. پول ها را صرف ارتقاء و رونق اقتصاد های کشور دیگر نکند و با تبدیل سرمایه انسانی به سرمایه اجتماعی از طریق گسترس مراکز تحقیق و توسعه، به انتقال با شعور تکنولوژی و گسترش شرکت های کوچک مقیاس ( 200 نفری)، مانند تایوان و چین، کمک کند.